“I think I always want to see hope in the darkness, and I like to try to share that. I always try to write from a perspective of trying to approach everything very honestly, even if it leaves me vulnerable. But overall, it’s almost like I’m a different character when I’m writing for myself. I think this album is a reminder that we all go through hardship, but regardless of the hardship everything ends up where it’s supposed to. I still continue to live, and I still continue to find joy. I think that’s the theme of the record.” - Nathaniel Rateliff

Deze uit Denver afkomstige singer-songwriter groeide op in een arm gezin in het kleine dorpje Bay in de staat Missouri. Op zevenjarige leeftijd begon hij met drummen. Toen Rateliff dertien jaar oud was, overleed zijn vader, Cecil 'Red' Rateliff. Hierna begon Rateliff op de 12-snarige gitaar van zijn moeder te spelen. Zij kocht voor hem een eigen gitaar. Hij luisterde als tiener veel naar een cassettebandje van Led Zeppelin. Door mee te spelen met "When The Levee Breaks" en "Misty Mountain Hop" leerde hij drummen. Nathaniel woonde een tijd in Hermann, waar hij Pope leerde kennen, met wie hij in zijn eerste bandje speelde. De twee verhuisden naar Denver toen Rateliff achttien jaar oud was. In Denver kreeg hij werk als vrachtwagenchauffeur. Hij bleek echter te lijden aan een lichte vorm van narcolepsie (slaapstoornis) en moest daardoor stoppen met deze baan. Hierna leerde hij zichzelf pianospelen en nam hij met behulp van 8 sporencassettes voor het eerst zijn eigen liedjes op. Het door Leonard Cohen geschreven lied "Hallelujah" was het eerste dat Rateliff leerde spelen op de piano. Hij richtte samen met Pope de band 'Born in the Flood' op en in 2007 brachten ze het album "If This Thing Should Spill" uit.

Zijn eerste soloplaat, "Desire and Dissolving Men", bracht Rateliff in 2007 in eigen beheer uit als The Wheel en als Nathaniel Rateliff and the Wheel. In 2010 stond Rateliff met Pope en Davis in het voorprogramma van Mumford & Sons, toen zij door Europa toerden. Hun debuutalbum, getiteld "Memory Of Loss (2010)", werd door Rounder Records uitgegeven. De muziek van dit album schreef hij ten tijde van "Desire and Dissolving Men". In 2011 werd het nummer "Shroud" als eerste single hiervan uitgebracht. Hij werd toen veelvuldig vergeleken met Bon Iver en Mumford & Sons. Op het album "Nathaniel Rateliff & The Night Sweats" (2015) gooit Nathaniel het roer echter radicaal om. Het album is uitgebracht op het beroemde soul-label Stax, en de R&B, soul en rock druipen er dan ook van af. Zelfs voor zijn fans komt dit als een volslagen verrassing, maar Rateliff bewijst hier pas echt wat een goede stem hij heeft, waarin de invloeden van Sam Cooke, Sam & Dave en vooral Van Morrison doorklinken. Hij wordt begeleid door een energieke nieuwe band en een lekkere vette blazers-sectie, en het klinkt allemaal alsof het zo live in de studio is opgenomen. Niet verwonderlijk dat een jaar later reeds het livealbum "Live at Red Rocks" (2017) verscheen, opgenomen in hun thuishaven Colorado, in het Red Rocks theater. Het is een album waarop het titelloze debuutalbum bijna volledig te horen is (alleen "I’d Be Waiting" ontbreekt). Voor de fans en zeker voor hen die ze zelf al eens live meemaakten, staat dit voor een soulvol feest.

In 2018 verscheen bij het Stax label "Tearing At The Seams" (2018), het tweede studioalbum van Nathaniel Rateliff & The Night Sweats en werd geïnspireerd door de vele dynamische live shows en geschreven tijdens de succesvolle wereldwijde tour van de voorafgaande twee jaar. "Tearing At The Seams" werd geproduceerd door Richard Swift. De vele live shows hebben geleidt tot een superstrakke band die volledig in dienst staat van Rateliff’s voordracht. Dit album is dan ook een uitstekende opvolger die bewijst dat het debuut bepaalt geen toevalstreffer was. Spreken we van Nathaniel Rateliff, dan wordt dat gebruikelijk gevolgd door The Night Sweats. Voor zijn nieuwste album "And it's Still Allright" is het dit keer echter niet, want met dit derde soloalbum keert Nathaniel terug naar zijn vroege akoestische dagen, en laat hij solo een andere kant zien. Een plaat waar persoonlijk leven, leed, bezinning en groei aan ten grondslag ligt. In de periode na zijn vorige albums liep zijn huwelijk na 11 jaar op de klippen en twee jaar geleden verloor hij Richard Swift met wie hij al lang bevriend was en die 2 albums van zijn band the Night Sweats geproduceerd had. Richard Swift werd als kind mishandeld door zijn pluspapa, een Vietnamveteraan. Richard Swift verwerkte dat nooit, en dronk zich in de zomer van 2018 dood. Daarom gaat "And It’s Still Alright" vooral over Richard Swift.

"And It’s Still Alright" is dan ook een persoonlijk album geworden dat bestaat uit 10 nummers van levendige country-blues, ballads, sierlijke Americana en jazz-verbogen R&B. Het album is geproduceerd door Rateliff zelf, Patrick Meese en James Barone van de band Beach House en is voornamelijk opgenomen in National Freedom in Oregon, maar Rateliff is er de persoon niet naar om met een deprimerend album te komen, neen zelfs verre van, maar hij mijdt de persoonlijke onderwerpen niet. Niet het falende huwelijk en het verlies van een vriend is de basis van dit album geworden, maar de zoektocht naar ouder worden met verlies van een dierbare en beschadigde hoop. De titel van het album is in deze natuurlijk veelzeggend. Een 11 daagse schrijvers retraite in de lente van 2017 heeft hier ook duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Met twee kompanen uit zijn band, drummer Patrick Meese en ’monitor-man’ James Barone, zette hij de basis voor dit gevarieerde album neer, aangevuld met enkele strijkers en blazers. Verdriet, woede en bitterheid staan centraal op zijn nieuwe plaat, maar vooral omgaan met verlies. En dan krijg je veelal persoonlijke verhalen die dicht bij het hart liggen, maar de muziek klinkt hoopvol, de woorden troostend, al schemert in "Expecting To Lose" toch wat van de boogie die Rateliff declameert met The Night Sweats. De titeltrack "And It’s Still Alright" schreef Rateliff voor zijn overleden vriend Swift. Hij schrijft hierin dat het moeilijke tijden zijn en zijn vriend steeds aanwezig blijft in zijn hoofd. Het refrein maakt dan ook meteen duidelijk waarover het gaat. "It ain’t alright, the hardness of my head / Now, close your eyes and spin around". Dit nummer zweert de energieke 60s-soul af en leent bij singer-songwriters van de oude stempel. Heel subtiel neemt dit album je verder mee, soulvol, jazzy, nachtclub-feel, sterk variërend voorgedragen en gezongen uiteindelijk culminerend in het werkelijke prachtige "Rush On" waarmee hij het album mee afsluit.

"And It’s Still Alright" in dan ook een mooi eerbetoon aan een onderschatte muzikant geworden. Want Richard Swift deed veel meer dan Rateliff en zijn Night Sweats produceren. Hij speelde mee bij The Shins and The Black Keys. Volgens Dan Auerbach was Richard Swift de beste drummer, pianist, zanger, gitarist en bassist die hij kende. Hij had ook twee eigen platen op stapel staan, die hem van de alcohol moesten redden. Maar Richard Swift dronk tequila uit koffiemokken en de alcohol won. Rateliff warme, gezellige stem gecombineerd met de puurheid van een gitaar, zorgt voor tien prachtige melancholische songs, maar Rateliff wilde ook hoop laten gloren, omdat je volgens hem wel degelijk je problemen altijd kan overkomen, ook al lukte het zijn vriend niet.

Discografie
The Fear That We May Not Be (2005, als Born in the Flood)
If This Thing Should Spill (2007, als Born in the Flood)
Desire and Dissolving Men (2007, als The Wheel)
In Memory of Loss (2010, als Nathaniel Rateliff)
Falling Faster Than You Can Run (2013, als Nathaniel Rateliff)
Closer EP (2015, als Nathaniel Rateliff)
Nathaniel Rateliff & The Night Sweats (2015, met The Night Sweats)
Live at red rocks (2017, met The Night Sweats)
Tearing at the seams (2018, met The Night Sweats)
And It’s Still Alright (2020, als Nathaniel Rateliff)